Sen baharı beklerken karşına çıkanın bir sonbahar olduğunu öğrendiğin anda

Yarası
git gide derinleşiyor acıya buladığım cümlelerimin. Bir bavul dolusu
cümle var defterimde. Yara bandı tutmayacak kadar derin tümcelerim.
Okudukça gözyaşlarımın içine ekliyorum yaralarımı. Sen gözyaşının içine
yaralı tümceler gömebilir misin ?

Sen baharı beklerken karşına çıkanın bir sonbahar olduğunu öğrendiğin
anda, bahar diye bağrına basar mısın sararmış yaprakları? Sen yollarına
acı döşeyen bir şahsa yara değil de yar diyebilir misin?

Yorgunum! İıktığımız yollardan cayışından yorgunum.

Ne düşünsem düşten ileri gitmeyecek diye yırtıp atıyorum beynimdekileri.

Kara kalemlerle ne kadar aydınlanabilirse dünyam o kadarım işte.
Satırdan satıra çarparken büyük bir hüznün kırıntıları olduğumu
keşfediyorum. Poyraz yemiş yanlarımı bir şairin şiiriyle ayakta
tutuyorum. Bir yalanın parçalarıyla doğruya kanat çırpışını seyre
dalıyorum.

Aksayan benliğim, yansız hislerim… Adımı, karşıma konulan tek hece
yutuyor. Tanımsızım ! Sana bağlı bir hayatta, sen harici nefesler
beslemekteyim terkine. Yangın kokulu gözlerimden içtim kül rengi ezayı.
İsmini alfabem bildim!
Şimdi alfabemi yok etmek için gelen sen olsan bile savaşmak düşer bana. Harflerinden oluşmuş bir dünyamı darağacına götürme!
Yusuf gibi kuyulara sürme beni…

İlk kez kılıfını çıkarıyorum kelimelerimin. Gitmek mi, kalmak mı
arasında yürürken anladım ki ben hep içimden kal diye bağırdım! Kal!
Yerin burası artık. Yerin, bu kalemin ucu. Yerin, yüreğimin kıyısı. Sen
de öğrendin ki bu düşte susmak eceline susamakmış ! Gitme !

Gerçeği olmak varken adına yüklediğim anlamın, düş olmayı tercih etme.

Sakat ömrümde sendeleyip düşmemek için düş olma !
Tüm gerçekliğimle satırlarıma davet ediyorum harflerini!.