Mesaj Sayısı : 3098Yaş : 30Nerden : Elazığİş/Hobiler : RapKayıt tarihi : 25/05/08
Konu: Sen bana kanat takmadan uçmasını öğrettin Çarş. Şub. 02, 2011 12:19 pm
Sen bana kanat takmadan uçmasını öğrettin okyanusların engin sularında. Nefes alma ihtiyacı duymadan bir şişenin içerisinde İnsanların sevecen bakışlarına biblo olarak sundun.
Renkler kullanılmadan yapılmış bir Van Gogh tablosuydum senin elinde... İçinde Hiçbir şey olmayan boş bir defteri okurken sen ağladım ben... Yeni doğan çocuğa bakıp Allah'ın hala insanlardan ümitli olduğunu düşündüm Sen yanımdayken... Nefes alırken diğer insanlar için endişelendim Ölmesinler havasızlıktan diye...
Savaştan kaçan insanların ölen insanlardan fazla olduğunu görünce sevindim Azınlığın yanında olmadığım için. Her çift gözün benim gözümle sana baktığını görünce kızdım Yağmur tanrısı olup şimşeklerime emretmek geldi içimden "Onları azınlığa katın"diye. Diz çöküp yere Kelebeklerin ömrünü uzatması için yalvarman Yetti onları affetmeme
Hiçbir insanın yalnız yaşayamayacağını öğrettin sen "Yanında ben olacağım" derken Peki hiç düşünmedin mi Bir gün sensiz kalacağımı? Kaldığım gün kanadı kırıldığı için uçamayan Tek kanadıyla çırpınırken Yerden kalkan toz bulutunun arasında Bir kedinin öğle yemeği mi olacaktım Veya kışa hazırlık yapmak için bir lokma ekmek bulmak uğruna Yolunu bulamayan Gökyüzünden düşen bir yağmur tanesinin altında boğulan Kısmetsiz bir karınca mı yoksa ?
Ben senin gece yarısı yüzünü kirden fark edemediğin O karanlık yüzlü çocuğun kahve köşelerinde Titremeyi dahi göze alıp bir gazoz kapağı daha bulmaya çalışan O çocuğun biriktirdiği gazoz kapakları gibi sindirdim içime Ve sevdim
Biriktirdiklerimin teselli ödülü dahi yoktu senden bana Ben de biriktirdiklerimi satmaya başladım satırlarımla Hep satıyorum hep satıyorum... Hem de sıfırdan başlamıştım satmaya Yazdıkça azalıyorum bitiyor yok oluyorum Yazıyorum yazıyorum yazıyorum...